109

یادش بخیر ... خرداد ماه 87 بود ... موقع امتحانای نهایی سال سوم راهنمایی ... بعد از امتحان علوم ... هوای خنک و بارونی اون روز رو هیچوقت فراموش نمیکنم ... برگشتم خونه و بی معطلی زدم شبکه دو ... همون برنامه ی دوست داشتنیم ... فرستاده ای از 1404 ... آشنا شدن با نوجوون های موفق ؛ حس امید و اشتیاق درس خوندن رو تو وجودم چند برابر میکرد ... درسته که بارها و بارها بخاطر دست انداز های جاده زندگیم از هدف اصلی که داشتم دور شدم اما هنوزم که هنوزه ته دلم همون هدف بزرگه همون هدفی که دو ماهه دیگه ده ساله میشه ... میدونم کم کاری ؛ ناامیدی و البته ضربه هایی که این سالها خوردم و سختی هایی که اندازه خودم کشیدم ؛ بیشتر از ده سال از هدفم دور شدم و گاهی حتی حس کردم که دیگه همچین هدفی ندارم اما یه چیزی ته دلم میگه هدف همون هدفه ، عوض نشده ... این منم که عوض شدم ... این من بودم که در برابر مشکلات محکم نبودم و خیلی زود شکستم ... این منم که زود نا امید شدم و دست از تلاش کشیدم ... این منم که خودم رو باور نکردم ، ترسیدم و راه به جایی نبردم ... اما صبوریم کردم ! در حقیقت خدا کمکم کرد تا بتونم صبوری کنم ! و باز هم خدا بود که هرجا فراموشش کردم فراموشم نکرد و با اینکه لیاقتش رو نداشتم و از جایی که فکرش رو نمیکردم کمکم کرد ... خدایا شکرت به خاطر همه چی ... من خیلی شرمنده م ... خیلی ...
پ ن :
ته دلم میگه روزای خوب و اتفاقای خوب نزدیکه ... انشاالله .
خداکنه امتحان سه شنبه رو قبول بشم ... خدایا خودت کمکم کن ...